Mam nadzieję, że Chiny nigdy nie będą rządzone w stylu w którym są rządzone państwa tzw. demokratyczne. Domyślam się również, że taka deklaracja ideowa bardzo nie spodoba się wielu osobom. Z akcentem na bardzo. Tyle, że mnie to również bardzo niewiele obchodzi. Po tym miłym wstępie- jak mawiał Alfred Hitchcock: na początku jest trzęsienie ziemi a potem napięcie narasta- przejdźmy do sedna.

Otóż dlaczego mam taką nadzieję? Ano z bardzo prostego powodu. Chiny- jak Państwo wiedzą- mają za sobą coś ok. 5000 lat bytu państwowego. Myślę, że dla przeciętnie rozgarniętego człowieka, świadomość tak długiego okresu bytu państwowego powinna wpływać uspokajająco. I stabilizująco. Wprawdzie elity narodowe zostały mocno przerzedzone kilka razy na przestrzeni tych dziejów, ostatnio w okolicach połowy XX wieku, ale nie zniszczono ich do cna. Co powoduje, że wartości których nosicielami są owe elity (nie te polskie „łże elity"), pozostały w narodzie. Tkwią w Nim w dalszym ciągu. Cesarstwo chińskie, jego struktury, mentalność kasty urzędniczej, kasty wojskowej- te i inne wartości przetrwały i są obecne w innej formie. Treść pozostała. Konfucjonizm ma się dobrze. Chińska duma- takoż. Następuje spokojny, „zrównoważony" powrót do religii które były wyznawane, odbudowuje się klasztory, powracają mnisi. Postępuje chińska stabilizacja, zrównoważony rozwój. Partia komunistyczna jest stymulatorem i kołem zamachowym zmian które postępują w kierunku którego życzyłbym wszystkim na całym Bożym świecie. Na każdym kroku idzie ku lepszemu. Obywatele są dumni ze swojego kraju i z jego osiągnięć. I mają zamiar pozostać przy swojej chińskości. Chińczycy kojarzą swój kraj bardziej z cywilizacją, którą przez wieki budowali, niż państwem narodowym, a obecny rozwój gospodarczy postrzegają jako szansę powrotu do statusu giganta jakim byli onegdaj. 

Więcej:

http://www.polska-azja.pl/2011/02/02/wieslaw-pilch-przedstawia-gdy-mysle-chiny/