Międzynarodowe firmy starające się wypromować swoje produkty i marki w Chinach stają przed niełatwym wyzwaniem, wynikającym z właściwości języka chińskiego: każda nazwa coś oznacza i budzi określone skojarzenia, do których Chińczycy przywiązują dużą wagę. Jakie strategie wobec tego dominują – wymyślanie własnych nazw, atrakcyjnie brzmiących w języku chińskim, czy też fonetyczne przedstawienie tych oryginalnych?

Typowy zamożny mieszkaniec Pekinu po całym dniu ciężkiej pracy lubi zrzucić eleganckie buty, przywdziać parę Trwałych i Wytrzymałych, odpalić silnik swego Drogiego Konia, pojechać do pubu i zamówić duży, zmrożony kufel Siły Szczęścia. Albo, jeżeli jest abstynentem, butelkę Smakowitej Zabawy.

W krajach Zachodu powyższe marki znane są jako Nike, BMW, Heineken i Coca-Cola. Jeżeli kogoś to bawi, może śmiać się do woli: koncerny, które wymyśliły te nazwy, również się cieszą, zarabiają bowiem na tym ogromne pieniądze.

Chiny to obszar kulturowy, gdzie każde słowo kryje głębokie znaczenie. Zachodnie firmy usiłujące wprowadzić swoje produkty na ten rynek stają przed problemem podobnym do rozterek chińskich rodziców, którzy nadają imię chłopcu: mały Gang ("silny") będzie postrzegany zupełnie inaczej niż Yun ("chmura"). Zważywszy, że rynek dóbr konsumenckich w Chinach rośnie o ponad 13 procent rocznie – zaś sprzedaż towarów luksusowych o 25 procent – nazewnicza wpadka może mieć poważne finansowe konsekwencje.

Więcej:

http://wiadomosci.onet.pl/kiosk/swiat/marka-na-chinskie-ucho,1,4933575,kiosk-wiadomosc.html