Jak wygląda powitalny chiński rytuał?

– Jak brzmi pana szlachetne nazwisko? – nalezy zapytać

A jeśli rozmówca jest młodszy lub chce skrócić dystans odpowiada:

– Zapomnij o moim nic nie znaczącym nazwisku, moje imię brzmi (na przykład) XianZhuo (imię żeńskie).

Wypowiadają tę formułkę w takim tempie, jakby było to nasze „dobry” – „bry”.

W dobrym tonie jest podkreślanie własnej skromności – niektórzy powiadają że w dobrym tonie jest wręcz samobiczowanie się co wydaje się ludziom Zachodu groteskowe a nawet żałosne. Obowiązuje to również w ocenie zdarzeń czy stanu psychicznego – o ile Chińczycy na ogół są pogodni, to nie widzą nic zdrożnego aby polskim zwyczajem ponarzekać sobie. Szczególnie popularne jest narzekanie w którym prezentuje się człowiek jako uciśniony – przez sytuację, firmę. Kolejne podobieństwo do kultury polskiej – czasami lubią zrobić z siebie ofiary. W kulturze japońskiej za to jest to postępowanie wyjątkowo żałosne.

Chińczycy podchodzą do wszystkiego bardzo poważnie, brak im luzu i zdolności improwizacji, jednak staranne przygotowanie jest ich siłą. Podobnie przygotowują się do nadchodzących spotkań biznesowych – debatują do późna, ścierają się różne pomysły, wszyscy są bardzo aktywni – szefowie pokrzykują nakazując odpowiednią „linię”. No i są po paru dniach bardzo dobrze przygotowani. Przychodzą na spotkanie i ….. zapada cisza. Tylko najwyższy stanowiskiem coś tam duka. Eksplozje ekstrawersji zniknęły. Wówczas zaczyna się moja rola, choć często jestem gorzej przygotowany, to zaczynam po prostu rozmawiać. Zwracam się czasami do chińskich ekspertów, którzy jakby mieli ochotę pozapadać się w swoje komputery. Spotkania takie na ogół wypadają fatalnie. Jednak owe burzliwe i bezowocne przygotowania będą zawsze powtarzane „aby nikt nie powiedział, że nie zrobiliśmy wszystkiego co można było zrobić” –

Więcej na:

http://lukaszrzepinski.salon24.pl/555995,norwegia-chiny-cz-xviii